Βόλτα στο χιονισμένο δάσος

Χιονίζει.. Βόλτα με τ΄αμάξι στα Πιέρια. Βυθισμένος στην απεραντοσύνη της λευκότητας. Έχει μια παράξενη γοητεία και μια υπέροχη σαγήνη το μεγάλο δάσος στην απέραντη μοναξιά του, ντυμένο στα λευκά. Το χιονισμένο δάσος με γοητεύει περισσότερο από κάθε άλλη έκφραση του Θεού. Συμβολίζει αρετές που δεν χωρούν συμβιβασμό και νοθεία. Δεν χωρά και το «ναι» και το «όχι». Είναι λευκό. Κατάλευκο. Κι αυτό τα λέει όλα. Περπάτησα αρκετά μέσα στο χιονισμένο τοπίο. Έρρεαν οι παγοκρύσταλλοι από τις φυλλωσιές και έπεφταν οι σταγόνες από τις άκρες των φύλλων διασχίζοντας την σιωπή. Είχαν μια μεγαλοπρέπεια τα πανύψηλα πεύκα μέσα στο πυκνό δάσος. Κυμάτιζαν από το βοριαδάκι οι λευκοντυμένες κορφές και χτυπούσε το λιγοστό φως του χειμωνιάτικου ήλιου στα κρυστάλλινα στολίδια τους. Οι μεγάλες οξιές διατηρούν μεταξύ τους τις αποστάσεις. Έχουν την προσωπικότητά τους όλα τα δέντρα του δάσους. Επέζησαν από καταιγίδες και τσεκούρια, από χειμώνες κι αντάρες, κράτησαν στα κλωνάρια τους αμέτρητες οικογένειες πουλιά, στέγασαν ανοιξιάτικους έρωτες και καλοκαιρινά γεννητούρια. Έπαιξαν οι ίσκιοι τους κυνηγητό με ζαρκάδια και ζούζουλα και τιμήθηκαν οι κορφές τους από τα πετάγματα των σαϊνιών. Αλλά τώρα κατακλύζεται από τη μοναξιά και τη μεγαλοπρέπεια. Φύγαν το φθινόπωρο τα πουλιά στο νοτιά, γκριζάρησαν τα ουράνια, κρύφτηκαν στις φωλιές τους τα ερπετά του Θεού. Και περιμένουν την άνοιξη. Και τον καινούργιο κύκλο ζωής που ήδη άρχισε να σκιρτάει μέσα από το κατάλευκο στρώμα του χιονιού. Έχει τη δική του γοητεία το δάσος.Και νιώθεις πως με τη σιωπή του σε καλεί για να σε αναζωογονήσει ακόμα και από την πιο σκληρή πραγματικότητα των προβλημάτων. (ο Δήμαρχος)